«لاک پوک زنجره» مجموعه‌‌ای از هایکوهای ژاپنی را دربردارد. این مجموعه را «ع. پاشایی»نویسنده، مترجم، شاعر و شرق‌شناس ایرانی و «کیمیه مائه‌ دا»، عضو انجمن تحقیقاتی ادبیات معاصر خاورمیانه وابسته به دانشگاه کیوتو گردآوری و ترجمه کرده‌‌اند.

«هایکو» کوتاه‌ترین گونه شعری جهان است که ژاپنی‌ها مبدع آن هستند. این گونه شعری در قرن هفدهم به قالبی مستقل در شعر ژاپن تبدیل شد. این قالب، نخست هوکّو یا هایکای خوانده می‌شد، اما «ماسائوکا شیکی» (۱۹۰۲–۱۸۶۸) در قرن نوزدهم نام هایکو بر آن نهاد.

اشعار هایکو، بدون قافیه ولی موزون هستند، اما وزن آن‌ها مانند شعر انگلیسی مبتنی بر توالی و توزیع هجاهای تکیه‌بر و بی‌تکیه، و مانند شعر فارسی و عربی مبتنی بر توالی و توزیع هجاهای بلند و کوتاه نیست بلکه آنچه در اشعار این زبان ایجاد موسیقی می‌کند، تعداد هجاهای بندهای آن است. یعنی ژاپنی‌زبان‌ها با شنیدن بندهای متوالی پنج هجایی و هفت هجایی احساس می‌کنند که با کلامی موزون و آهنگین روبرو هستند. قالب هایکو، از سه بند تشکیل می‌شود که بند نخست آن پنج هجا، بند دوم هفت هجا و بند آخر نیز پنج هجا است.

خلاصه کتاب
کتاب صوتی «لاک پوک زنجره»، اثر هایکو‌های ژاپنی است.
هایکو بیشتر به شیداره یاناگی (بیدِ افشان، همان بید مجنون) نگاه می‌کند که سرافکنده است و سر در خویش فرو برده. کمتر از مومیجی (نوعی افرای ژاپنی) که در پاییز درختی است سراپا آتش، زیبا چشم‌گیر، سخن می‌گوید. دقیق‌تر بگوییم: هایکو شعر نیست، زیبایی نیست، بلکه خود زندگی است. تجربه‌ی شهودی هستی است، که این مادرِ همه‌ی هنرهای اصیل است. یا بگو، بیش از آن‌که زنجره باشد، لاک پوک زنجره است که حضورِ تمام هستی و نیستی است، یا کوه است، اما بی نام. گریز از نام‌ها و مفهوم‌های زبانساخت است.
هر هایکوِ اصیل آغازی است که سالیان دراز شما را به سیر و سلوک در خودش فرا می‌خواند؛ سیر که فرجامش رسیدن به آغاز است، همان آغاز سالیان پیشین.